พิศวาสรัก สามีกำมะลอ

“ถ้าพี่พอลเข้าใจ เราก็สามารถเป็นพี่เป็นน้องกันได้ แล้วแพรก็จะเชื่อว่าที่พี่มาช่วยแพรก็เพราะบริสุทธิ์ใจ แล้วพี่พอลก็ใจดีอย่างที่พี่พฤกษ์ว่าจริงๆ”

ไม่เพียงยอมเรียกเขาว่าพี่ชนิดไม่ตกหล่น แพรพัตรายังยิ้มให้เขา ด้วยรอยยิ้มขี้อ่อนปนน่าเอ็นดูตามแบบฉบับของเธอที่พิชิตใจมาหมดแล้ว ทั้งพ่อและก็พี่ชาย

แล้วก็เหมือนได้ผลเมื่อดวงตาสีเข้มอ่อนโยนลง ใบหน้าเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าเอ็นดูเธอมาก เมื่อมีแววว่าพีรภัทรน่าจะยอมรับในข้อเสนอของเธอ แพรพัตราจึงรีบสรุปอย่างแบบอย่างรวดเร็ว

“งั้นสรุปว่าพี่พอลโอเคใช่ไหมคะ

                “โอเคสิ” ไม่เพียงน้ำเสียง ใบหน้าหล่อยังบอกว่าโอเคมากๆ  ใบหน้าหวานๆ จึงยิ้มกว้าง เกือบจะร้องเย้อยู่แล้วเชียว หากเสียงห้าวไม่ดังมาอย่างหนักแน่น 

             “แต่ไม่ทำ”

                โอเค แต่ไม่ทำ แล้วมันโอเคตรงไหนเนี่ย!

                “เดี๋ยวสิ ก็ไหงเมื่อกี้บอกโอเค”

                “โอเคที่แปลว่าเข้าใจ แต่ทำไมพี่ต้องทำตามด้วย” และเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ แพรพัตราก็เอนตัวจนแนบชิดหน้าต่างอีกครั้ง

                “ก็จะได้พิสูจน์ไงว่า...ว่าพี่เข้ามาช่วยแพร โดย...ไม่มีอะไรแอบแฝง” เสียงเธอตกๆ หล่นๆ เมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

                พีรภัทรส่ายหน้าอีกครั้ง

                “ไม่ต้องพิสูจน์หรอก พี่ไม่ได้เป็นคนใจดี และไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบ”

“แพรไม่ได้เอาเปรียบ ก็พี่พฤกษ์บอกว่าคุณเต็มใจช่วยเอง” 

หญิงสาวรีบปฏิเสธคำเรียกเอาใจหายไปแทบจะทันที เมื่อได้ยินถ้อยคำกล่าวหาคล้ายเขาจะว่าเธอเอาเปรียบเขาที่เขาอุตส่าห์เอาตัวและชื่อเสียงมาช่วยเธอ แต่เธอกลับไม่ยอมรับในความต้องการของย่าเขา เท่ากับว่าเธอได้ประโยชน์อยู่ฝ่ายเดียว

ไม่ใช่สักหน่อย ก็เขาเสนอตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอเองนี่นา

                “ใช่ เต็มใจช่วย”

                “งั้นก็ต้องไม่หวังผลสิ”

                คราวนี้นอกจากจะโน้นทั้งหน้าทั้งตัวมาชิดแล้ว ยังจับปลายคางเล็กไม่ให้หลบไปไหนได้อีก

                “ผิดล่ะ เพราะพี่หวังผลมากๆ อย่าลืมสิว่าพี่เป็นนักธุรกิจ เพราะฉะนั้น ถ้าพี่คิดจะลงทุนอะไรแล้ว แน่นอนว่าผลตอบแทนที่ได้จะต้องเกินร้อยเปอร์เซ็น”

                และการลงทุนครั้งนี้ของเขาเรียกว่าใช้ต้นทุนที่ประเมินค่าไม่ได้ นั่นก็คือหัวใจของตัวเอง และแน่นอนว่าผลกำไรที่คุ้มค่ากับหัวใจของเขาก็คือ...หัวใจของเธอ